Anderhalve meter afstand, verplicht zitten en een vragenlijst invullen. Dat zijn de regels bij het uitgaan in coronatijd. Maar hoe werkt dat in de realiteit? Het Brabants Dagblad ging een avondje stappen in Tilburg.
Zoran Bogdanovic 24-08-20, 12:02 Laatste update: 15:00
22.00 uur: volle terrassen en zachte muziek
Op de Korte Heuvel zijn de terrassen vol. Vorig jaar om deze tijd zou de muziek van verschillende bars al goed te horen zijn, nu hoor je vooral het gepraat van bezoekers die rustig hun biertje drinken. Over het algemeen zitten mensen in twee- of drietallen bij elkaar, hier en daar in een grotere groep.
Op de Korte Heuvel botsen regels en realiteit. Aan weerszijden van de straat zijn cafés en in het midden een wandelstrook van zo’n drie meter breed. Daar kun je het ene moment met anderhalve meter ruimte lopen, maar een minuut later botsen verschillende groepjes mensen nog net niet tegen elkaar aan.
Een terras dat stampvol zit, is dat van café Bakker in het midden van de straat. Binnen, waar de kans op besmetting het grootst is, zit net als in de meeste cafés bijna niemand. Wel vinden we daar eigenaar Martijn van Son, die druk in de weer is met biertjes tappen: ,,Ga maar alvast zitten. Ik kom er over een minuutje aan!”
Het is vermoeiend, maar het is dit de manier is om open te blijven, dan doen we dat graag.Martijn van Son, Café Bakker
Als hij is aangeschoven, zegt Van Son zijn uiterste best te doen om zijn gasten afstand te laten houden. Ook moeten ze blijven zitten. ,,Het is vermoeiend, maar als dit de manier is om open te blijven dan doen we het graag.” Achter hem zit een groepje van zeven aan tafel.
,,Die groep heb ik al dertig keer uit elkaar gehaald. Zij hebben hier gebarbecued in de middag, netjes met anderhalve meter afstand. Ik moet bij hen wel steeds vaker zeggen: Jongens, ga eens iets verder uit elkaar. Dat duurt hooguit een kwartier en dan staan ze weer bij elkaar. Want ja, er zit bier in de mik.”
22.30 uur: ‘Of we van één huishouden zijn?
‘Of we van één huishouden zijn?’, roept een jongeman die met zijn acht man tellende gezelschap aan het terras zit op het Tilburgse Piusplein. Van anderhalve meter is geen sprake. ,,Ja hoor, hij is mijn vader, naast me zit mijn zus en deze hier is mijn zoon!” De groep barst in lachen uit.
Je mag volgens het RIVM gewoon met z’n achten op het terras zitten, maar als je niet uit hetzelfde huishouden komt, moet je anderhalve meter afstand bewaren. Wat wél goed gaat, is dat de jongeren van te voren een vragenlijst moeten invullen.
00.30 uur: ‘Godnondeju, ga eens zitten!’
De terrassen op het Piusplein zijn halfleeg. Een feestje is hier niet te vinden, wél is er goed doorgezopen. Twee meisjes proberen wankelend hun fietsen te bereiken en morsen onderweg uit hun plastic bekertjes. Als we naar de Stadhuisstraat lopen, zien we een uitgekotste pizza op straat liggen.
Na aankomst treffen we dezelfde situatie aan als op de Korte Heuvel: zachte muziek en elke tafel is bezet. Over het algemeen wordt de 1,5 meter gehanteer
, maar bij het bestellen van een drankje of een wandeling naar de wc blijkt die norm onmogelijk. Het tegenkomen van bekenden heeft hetzelfde effect.
,,Hey, lang niet gezien!” Twee vrienden wuiven naar een groep jongeren, die op hen afloopt. Eerst voorzichtig: ,,Ja, als we anderhalve meter afstand houden, mag het hè!” Nog geen minuut later zit iedereen bij elkaar.
Je wil het wel leuk houden voor de bezoekers, tegelijkertijd moet je handhaven.Bertie Wolf, Café Peanuts
,,Hey, ga eens zitten!”, roept Bertie Wolf naar een vrouw die buiten van haar stoel is opgestaan. De eigenaar van café Peanuts loopt rond met een dienblad. Hij kan zich wel vinden in de vergelijking met een babysitter. ,,Het is enorm vermoeiend…Godnondeju, ga eens zitten!… daarom proberen we het op een grappige toon te zeggen. Je wil het wel leuk houden voor de bezoekers, tegelijkertijd moet je handhaven.”
Over het algemeen gaat dat handhaven goed, zegt Wolf. Alleen wordt de stripperspaal binnen steeds aantrekkelijker naarmate er meer bier wordt gedronken. ,,Het is niet toegestaan, maar men doet het stiekem onderweg naar de wc. Als ze gaan plassen, belanden ze op de paal.”
02.00 uur: ‘Daar is geen corona!’
,,Als jullie naar binnen willen, hadden jullie vóór elven moeten reserveren”, zegt een geïrriteerde eigenaar tegen een groepje net zo geïrriteerde jongens die niet naar binnen mogen. Hij zucht en wil anoniem blijven. ,,We voeren hier een strijd om het hoofd boven water te houden. De meeste bars hier zijn technisch failliet.”
De meeste terrassen op de Korte Heuvel zijn leeg, maar in sommige bars staat de muziek nu juist luider. Door de ramen zijn zwaaiende armen te zien van mensen die zitten, maar sommigen kunnen hun drang om te dansen niet bedwingen. Er wordt niet ingegrepen. Buiten springt een man van middelbare leeftijd van zijn stoel. Hij trekt zijn broek omlaag.
Als jullie naar binnen willen, hadden jullie vóór elven moeten reserverenCafé-eigenaar
Over het algemeen doen horeca-eigenaren hun best om de regels te handhaven, voor zover dat mogelijk is. Ze sturen zeker geen mensen weg als ze zich niet aan de regels houden. Juist nu telt elke klant: voor ondernemers betekent coronatijd erop of eronder.
Terwijl het centrum langzaam uitsterft – met uitzondering van enkele cafés waar de coronaregels naar de achtergrond verdwijnen – staat er een rij voor de lokale snackbar.
In het wachtgedeelte mogen vier mensen staan. De zitplekken liggen ver uit elkaar. ,,Het is een beetje scheef”, verzucht de bewaker. ,,Sommige klanten komen terug uit de stad en vertellen over stampvolle kroegen. Weet je wat ze dan zeggen? ‘Daar bestaat corona niet’.”